Talasoterapia, rodzaj hydroterapii mający swoje korzenie w słowach greckich „thalassa” – morze, to nieodłączny element leczenia przy wykorzystaniu dobrodziejstw morskiej wody i jej wpływu zarówno na ciało jak i na umysł. Wprowadza ona pytanie czy, kąpiele w słonym oceanie mogą pomagać w leczeniu rozmaitych chorób. Jeżeli tak jest, to jak powinno się je stosować, jak często i w jakiej formie? A przede wszystkim, co nauka mówi na temat talasoterapii?
Obecnie talasoterapia to nie tylko kąpiele w morzu, ale także szeroki zakres wpływu pobytu nad morzem na nasz organizm. Obejmuje ona stosowanie produktów morskich oraz dobroczynne oddziaływanie specyficznego klimatu nadbrzeżnego. Pomimo iż dla wielu sama myśl o plażowaniu to synonim relaksu i dobrego samopoczucia, warto zastanowić się czy warto poświęcać czas na terapie nad morzem?
Talasoterapia od czasów starożytnych
Początki talasoterapii sięgają starożytności, kiedy to różne cywilizacje aktywnie wykorzystywały moc morskich wód i uważały oceany za siedzibę bóstw. Archeologiczne dowody sugerują, że rytuały związane z morskim leczeniem miały miejsce na terenach Afryki, Ameryki Południowej i Karaibów jeszcze przed naszą erą. Egipcjanie czerpali inspiracje od ptaków wodnych – ibisów, które wykorzystywały morze do oczyszczenia się. Starożytni Grecy i Rzymianie nie tylko czcili boga morza, ale również korzystali z właściwości morskiej wody w walce z różnymi schorzeniami.
Mechanizm działania talasoterapii
Pierwiastki śladowe zawarte w wodzie morskiej, takie jak magnez, potas, wapń, sód, jod, kobalt i mangan, są kluczowymi składnikami talasoterapii. Przedostają się one przez pory skóry i są absorbowane przez tkanki ciała. Ważnym aspektem jest tutaj odpowiednia temperatura wody, która powinna wynosić 34-36 stopni C oraz jej czystość. Woda pobierana do zabiegów powinna być pozyskiwana najmniej 10 metrów od brzegu, a ośrodki talasoterapii nie powinny być oddalone więcej niż 800 metrów od linii brzegowej. Terapia powinna być nadzorowana przez lekarza, a zwykle trwa co najmniej tydzień i obejmuje codziennie 4-5 zabiegów wykorzystujących różne dobrodziejstwa morskie.
Historia talasoterapii jako medycyny alternatywnej
Choć korzenie talasoterapii sięgają starożytności, jako dziedzina medycyny alternatywnej rozwinęła się dopiero w XVIII wieku we Francji. To tam powstawały pierwsze nadmorskie centra specjalizujące się w terapiach uzdrowiskowych. W Wielkiej Brytanii zalety kąpieli w słonej wodzie były już wtedy intensywnie badane, a Brighton było domem dla pierwszej angielskiej placówki specjalizującej się w morskiej terapii. Rozwój talasoterapii nabrał tempa w XIX wieku we Francji, Włoszech i Hiszpanii. W 1867 roku po raz pierwszy użyto terminu „talasoterapia”, a do 1935 roku na wybrzeżach europejskich istniało już około 400 placówek specjalizujących się w tej dziedzinie. Liczba ta podwoiła się w drugiej połowie XX wieku, a we Francji powstało międzynarodowe stowarzyszenie talasoterapii.